อยู่ในคืนอย่างเนี๊ย ที่มีดาวเกลื่อนฟ้า
แต่เธอไม่มอง กลับถามถึงจันทร์
แล้วพอจันทร์ส่องประกายให้เห็น
เด่นเป็นดวงสดใส แต่เธอไม่ดู
กลับไปคิดถึงเอาแต่ดาว
ไม่รู้เมื่อไหร่จะเห็น
เห็นที่เธออยากจะเห็น ไม่รู้เมื่อไหร่
แหละเธอนั้นจะสุขใจ
คิดถึงเรื่องที่ไม่เห็น
ที่เห็นเธอก็ไม่ซึ้ง
อย่างนี้เมื่อไหร่ที่เธอพอจะยิ้มได้
อยู่ตรงไหน อยู่ตรงไหน
จะไกลใกล้สักเพียงไหน
ก็คงไม่ได้ช่วยอะไรให้เธอหลับฝันดีดี
อยู่ตรงนี้ อยู่ตรงนี้
จะฝากไว้อยู่ตรงนี้
อยู่ที่ใจเธอเองนั่นไง
ถ้าเธอพอใจแค่นั้นพอ
อยู่ข้างหน้าเธอนั้น
คือทะเลสดใสแดดเป็นสีทอง ส่องบนพื้นทราย
แล้วเธอก็กลับจะคอยแต่ถาม
อยากจะมองภูเขา ไม่ดูบ้างเลย
ว่าทะเลสวยซักเท่าไร
ไม่รู้เมื่อไหร่จะเห็น
เห็นที่เธออยากจะเห็น
ไม่รู้เมื่อไหร่แหละเธอนั้นจะสุขใจ
คิดถึงเรื่องที่ไม่เห็น
ที่เห็นเธอก็ไม่ซึ้งอย่างนี้เมื่อไหร่
ที่เธอพอจะยิ้มได้
อยู่ตรงไหน อยู่ตรงไหน
จะไกลใกล้สักเพียงไหน
ก็คงไม่ได้ช่วยอะไรให้เธอหลับฝันดีดี
อยู่ตรงนี้ อยู่ตรงนี้
จะฝากไว้อยู่ตรงนี้ อยู่ที่ใจเธอเองนั่นไง
ถ้าเธอพอใจแค่นั้นพอ
อยู่ตรงไหน อยู่ตรงไหน
จะไกลใกล้สักเพียงไหน
ก็คงไม่ได้ช่วยอะไรให้เธอหลับฝันดีดี
อยู่ตรงนี้ อยู่ตรงนี้
จะฝากไว้อยู่ตรงนี้
อยู่ที่ใจเธอเองนั่นไง
ถ้าเธอพอใจแค่นั้นพอ