Dies iræ, dies illa
 solvet sæclum in favílla:
teste David cum Sibýlla.
Quantus tremor est futúrus,
quando iudex est ventúrus,
cuncta stricte discussúrus!
Tuba mirum spargens sonum
per sepúlcra regiónum,
coget omnes ante thronum.
Mors stupébit et natúra,
cum resúrget creatúra,
iudicánti responsúra.
Liber scriptus proféretur,
in quo totum continétur,
unde mundus iudicétur.
Iudex ergo cum sedébit,
quidquid latet apparébit:
nil inúltum remanébit.
Quid sum miser tunc dicturus,
quem patronum rogaturus,
cum vix iustus sit securus?
Rex treméndæ maiestátis,
qui salvándos salvas gratis,
salva me fons pietátis.
Recordáre, Jesu pie,
quod sum causa tuæ viæ:
ne me perdas illa die.
Quærens me, sedísti lassus:
redemísti Crucem passus:
tantus labor non sit cassus.
Iuste iudex ultiónis,
donum fac remissiónis
ante diem ratiónis.
Ingemísco, tamquam reus:
culpa rubet vultus meus:
supplicánti parce, Deus.
Qui Mariam absolvísti,
et latronem exaudísti,
mihi quoque spem dedísti.
Preces meæ non sunt dignæ,
sed tu bonus fac benígne,
ne perénni cremer igne.
Inter oves locum præsta,
et ab hædis me sequéstra,
státuens in parte dextra.
Confutátis maledíctis,
flammis ácribus addíctis:
voca me cum benedíctis.
Oro supplex et acclínis,
cor contrítum quasi cinis:
gere curam mei finis.
Lacrimósa dies illa,
qua resurget ex favílla
iudicándus homo reus.
huic ergo parce, Deus.
 pie Iesu Dómine,
dona eis réquiem. Amen.