Í stormi gekk ég sem áður,
barðist gegn óbeislandi öflum
en ég hélt samt ótrauður áfram
jú, endanum var ekki náð.

Það virtist eigi innan seilingar
að ég ætti erindi sem erfiði
og hljóp það með mig í gönur
hve nóttin varð alltaf meiri.

Moldugan veginn tróð ég fast
og reyndi að horfa fram á við,
en skyggnið reyndist sem áður
gjörsamlega til einskis nýtt.

Þá, á krossgötum mætti ég Honum,
þeim sem ég taldi mig best þekkja.
En Hann sem þar stóð gegnt mér
reyndist ekkert vera nema spegilmynd.

Hann fylgdi mér áfram um tíma
yfir torfærar hæðir og hóla,
uns við stóðum loks við lokamarkið:
við dyr hallar Algleymis.

Nú hafði nóttin náð sínu hámarki
og ég stóð á stalli mínum
en eigi í ljóma þeirrar gleði sem ég vænti
heldur berstrípaður og allslaus.