Tra, la, la, la, tra, la, la, la, la.
Tra, la, la, la, tra, la, la, la, la.
Hann Ari er lítill,
hann er átta ára trítill
með augu mjög falleg og skær.
Hann er bara sætur,
jafnvel eins er(þá) hann grætur
og hugljúfur þegar hann hlær.
En spurningum Ara
er ei auðvelt að svara:
Mamma! Af hverju er himninninn blár?
Sendir guð okkur jólin?
Hve gömul er sólin?
Pabbi! Hví hafa hundarnir hár?
Tra, la, la, la, tra, la, la, la, la.
Tra, la, la, la, tra, la, la, la, la.
Bæði pabba og mömmu
og afa og ömmu
þreytir endalaust spurningasuð:
Hvar er sólin um nætur?
Hví er sykurinn sætur?
Afi! Gegndu! Hver skapaði Guð?
Hvar er heimsendir, mamma?
Hvað er eilífiðin, amma?
Pabbi! Af hverju vex á þér skegg?
Hví er afi svo feitur?
Hví er eldurinn heitur?
Hví eiga ekki hanarnir egg?
Tra, la, la, la, tra, la, la, la, la.
Tra, la, la, la, tra, la, la, la, la.
Það þykknar í Ara,
ef þau vilja’ ei svara
og þá verður hann ekki rór,
svo heldur en þegja,
þau svara og segja:
„Þú veist það er verðurðu stór.“
Fyrst hik er á svari
þá hugsar hann Ari
og hallar þá kannski undir flatt
og litla stund þegir,
að lokum hann segir:
„Þið eigið að 	segja mér satt!“
Tra, la, la, la, tra, la, la, la, la.
Tra, la, la, la, tra, la, la, la, la.