|
作词 : อภิศักดิ์ เจือจาน |
|
作曲 : วัลลภ เจียรสถิตย์ |
|
ชายนิรนามฟื้นขึ้นยาม รัตติกาลที่โคนต้นไม้ ร่างเปลือยหนาวสะท้าน นะ! |
|
มึนนิ่งงงนึกเหตุการณ์ แล้วไม่นานก็รู้สึกคล้าย เห็นใครไม่ไกลตรงนั้น |
|
ยืนซุ่มมองหลังต้นไม้ เขาเล่นไพ่สนุกสนาน หน้าบานทั้งสี่คน นะ! |
|
ดูยิ่งเพลินเหมือนดั่งมนตร์ หวังได้ชมใกล้ใกล้อีกนิด คิดเตรียมจะเดินออกไป |
|
แต่ไม่มีเสื้อผ้าจะใส่ เหลือบไปเห็นตัวอะไรคล้ายๆ กับหมี |
|
คว้าเอาไม้ไล่ตี ฆ่าเจ้าหมี ลอกเอาหนังมาหุ้มกาย |
|
แล้วหันเดินก้าวออกมา หาที่วงเล่นไพ่ตรงนั้น เฝ้ามองเขาต่อไป นะ! |
|
ไม่มีวี่แววแม้สักคน ว่าจะสนที่ใครเข้ามา ยิ้มฮากันเองเท่านั้น |
|
ดูยิ่งงงยิ่งแปลกใจ ไพ่อะไรทำไมไม่วาง ไม่มีของพนัน นะ! |
|
ชายนิรนามคิดได้พลัน ยกมือชูแล้วจึงเสนอ ชี้แจงไอเดียออกไป |
|
เล่นอย่างนั้นจะมันอะไร อยากจะลองวางเดิมพันลงไปหน่อยไหม |
|
แล้วจะต้องติดใจ หากพวกท่านไม่ว่าอะไรจะขอแจม |
|
เกมเริ่มมันเพราะผลัดกัน แพ้ชนะกันไปสักพัก ทุกคนรู้สึกดี นะ! |
|
ความคิดพนันแสนเข้าที ยิ่งทวีสนุกสนาน ยิ่งนานก็ยิ่งถูกใจ |
|
ชายนิรนามเริ่มจากศูนย์ ค่อยค่อยตุนจนทุนเริ่มหนา ได้มาแสนสบาย นะ! |
|
สมาชิกเดิมทั้งสี่คน เล่นด้วยความบันเทิง แต่ตัวเขาเริ่มไม่คิดอย่างนั้น |
|
ได้มาแล้วต้องเอาอีกหน่อย ยิ่งถ้าฮุบฮุบรอบวงคงดีไม่น้อย |
|
แต่ก็ช้า ชักไม่อยากคอย จะให้เร็วเร็วดั่งใจมันต้องโกง |
|
เงินรอบวงไหลเข้ามา ทุกสตางค์จนพาลไม่เหลือ เล่นไปไม่ได้อีกแล้ว นะ |
|
เลยต้องยอมซื้อเวลา ให้เงินคืนทุกคนอีกครั้ง หวังเกมดำเนินต่อไป |
|
แต่พอไม่นานเขาก็โกง แนบเนียนจนไม่มีใครรู้ ซ้ำเดิมไม่ว่ากี่ครั้ง นะ! |
|
สมาชิกเดิมทั้งสี่คน เสียกันจนไม่มีสตางค์ เหลือเล่นกันได้อีกแล้ว |
|
อวสานของวงพนัน ต่างเตรียมลุกลุกแยกย้ายบ้านใครบ้านมัน |
|
แต่เดี๋ยว เล่นมาตั้งนาน แต่ละท่านชื่ออะไรเฉลยที |
|
คนแรกนามพสุธา เหมือนมารดาของโลก ส่วนคนสองนามสายนที นะ! |
|
คนสามวายุโบกโบยพลิ้วเอนไหว และคนสุดท้ายใช้นามว่าท่านอัคคี |
|
ยามนั้นเองทั้งสี่จึง ย้อนมาถามแล้วตัวเจ้านั้น ใช้นามว่าอะไร นะ! |
|
ชายนิรนามยิ้มบาดใจ หัวเราะดังพูดว่าใครใคร ล้วนเรียกข้าว่ามนุษย์ |
