|
หัวใจหมดแรง เหมือนโลกว่างเปล่า |
|
ทุกข์ทรมานสับสนไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ |
|
มันเบื่อตัวเอง ที่ลมหนาวมาเยือนทุกที |
|
แค่หลับตาก็ยังฝันร้าย |
|
เมื่อตื่นก็เหมือนไม่เห็นอะไร |
|
ยังวนเวียนยังซ้ำเติมอยู่ทำไม |
|
ทรมานอย่างนี้ไม่พอใช่ไหม |
|
บอกตัวเองทุกที สุดท้ายก็ทำไม่ได้ |
|
แผลเป็นที่อยู่ในใจ คิดลบเลือนคงไม่ง่าย |
|
ไม่อยากฝืนทำใจ มันเจ็บลึกเกินไป |
|
เมื่อความรักทำลายตัวฉันเอง |
|
เก็บเอาไปคิดแต่เรื่องเก่าๆ |
|
ที่ยังวกวนอยู่ในใจ |
|
จะหยุดจะลืมมันไปเท่าไร |
|
ไม่อาจจะช่วยรักษาได้เลย |
|
ยังวนเวียนยังซ้ำเติมอยู่ทำไม |
|
ทรมานอย่างนี้ไม่พอใช่ไหม |
|
บอกตัวเองทุกที สุดท้ายก็ทำไม่ได้ |
|
แผลเป็นที่อยู่ในใจ คิดลบเลือนคงไม่ง่าย |
|
ไม่อยากฝืนทำใจ มันเจ็บลึกเกินไป |
|
เมื่อความรักทำลายตัวฉันเอง |
|
ก็คงมีสักวัน ที่แผลในใจจะเลือนและหาย |
|
หลุดจากความเสียใจ และลุกขึ้นยืนอีกครั้ง |
|
หัวใจหมดแรง เหมือนโลกว่างเปล่า |
|
ทุกข์ทรมานสับสนไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ |
|
แผลเป็นที่อยู่ในใจ คิดลบเลือนคงไม่ง่าย |
|
ไม่อยากฝืนทำใจ มันเจ็บลึกเกินไป |
|
เมื่อความรักทำลายตัวฉันเอง |
|
แผลเป็นที่อยู่ในใจ คิดลบเลือนคงไม่ง่าย |
|
ไม่อยากฝืนทำใจ มันเจ็บลึกเกินไป |
|
เมื่อความรักทำลายตัวฉันเอง |
|
สักวันจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง |
|
ได้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง |
