|
Er zijn zo van die dagen |
|
dat een zwerver in me leeft |
|
ik moet naar buiten breken |
|
ver weg van al wat mij omgeeft |
|
dan kan ik niets verdragen |
|
loop nerveus en overstuur |
|
in m'n bloed klopt verlangen |
|
naar onstuimig avontuur |
|
Het kan opeens gebeuren |
|
en het valt zo plots op mij |
|
geen mens houdt mij nog tegen |
|
zelfs m'n liefste, zelfs niet jij |
|
ik kan het niet verklaren |
|
't is een gloed die smelt en brandt |
|
ja los wil ik me scheuren |
|
los van elk gezond verstand |
|
Het zijn bergen en ravijnen |
|
of een zaal van duizend man |
|
of de hitte van woestijnen |
|
die ik graag bedwingen zou |
|
Dan scheur ik door de nacht |
|
door de hitte die me slaat |
|
een dorre witte vlakte |
|
die me naar de eindstreep jaagt |
|
dan luwt opeens de storm |
|
een rust die mij herschept |
|
onpeilbaar is de vreugde |
|
als je iets veroverd hebt |
|
Het zijn bergen en ravijnen |
|
of een zaal van duizend man |
|
of de hitte van woestijnen |
|
die ik graag bedwingen zou |
|
'T is een beest dat wild te keer gaat |
|
dat m'n angsten overstemt |
|
het gevaar dat me uitdaagt |
|
Koen ik wil dat jij me temt |
|
Dan wenkt opnieuw de haven |
|
van een huis waar ik verblijf |
|
dan proef ik weer de liefde |
|
van haar zoete warme lijf |
|
vind ik opnieuw de kant |
|
van het leven dat zich schrijft |
|
tot dat de onrust wakker wordt |
|
en mij weer naar buiten drijft |
|
Naar de bergen en ravijnen |
|
of een zaal van duizend man |
|
of de hitte van woestijnen |
|
die ik graag bedwingen zou |
|
'T is een beest dat wild te keer gaat |
|
dat m'n angsten overstemd |
|
het gevaar dat me uitdaagt |
|
Koen ik wil dat jij me temt |
|
nananana nanananana nananana |
