|
หิมะสีขาวเป็นประกายในราตรี ไม่มีรอยเท้ายามที่มอง |
|
ในดินแดนอ้างว้างร้างผู้คน มีเพียงเรานี้ที่ครอบครอง |
|
ยังมีพายุซ่อนอยู่ภายใน หมุนวนเวียนว่าย |
|
ถึงต้านทานเท่าไหร่ ฉันก็ห้ามไม่ได้ |
|
อย่าเปิดใจไป อย่าให้เขาเห็น |
|
ต้องเป็นคนดี อย่างที่เขาสอนให้เป็น |
|
ปกปิดในใจ อย่าให้เขารู้ |
|
สุดท้าย ก็รู้ ... |
|
ปล่อยมันไป อย่างที่เป็น |
|
ไม่อาจจะเก็บอีกต่อไป |
|
ปล่อยออกมา เลิกซ่อนเร้น |
|
เดินกลับหลัง หมดสิ้นเยื่อใย |
|
ฉันไม่กลัว ปล่อยให้เขาพูดไป |
|
พัดให้โหมกระหน่ำ ความหนาวไม่ทำให้เดือดร้อนซักเท่าไหร่ |
|
มองอะไรยามไกลห่าง กลับเห็นเล็กลงไปเลย |
|
ความหวั่นไหว ที่คอยเข้าครอบงำ กลับทำไม่ได้ดังเคย |
|
สิ่งใหม่ยังรอ ให้ลองให้รู้ |
|
จะไปสุดทาง ให้ใครได้ดู |
|
ฉีกกฏซ้ำๆ เลือกทำสิ่งใด อย่างใจ |
|
ปล่อยมันไป อย่างที่เป็น |
|
เชื่อมใจ ไปกับลมและฟ้า |
|
ปล่อยออกมา เลิกซ่อนเร้น |
|
เผชิญมันด้วยความกล้า |
|
ฉันจะยืน ตรงนี้เรื่อยไป |
|
พัดให้โหมกระหน่ำ |
|
พลังในการล่องลมลอยฟ้าลงมาสู่ดิน |
|
พลังในใจแทรกในเกล็ดน้ำแข็งล้อมรอบกายไม่สิ้น |
|
ผลึกความคิดผุดเป็นเกล็ดใสไร้ความกังขา |
|
ไม่ขอคิดหวนคืนไป ความหลังไม่อาจคืนมา |
|
เป็นตัวเรา อย่างที่เป็น |
|
ขอทะยานยังตะวันส่องฟ้า |
|
ปล่อยออกมา เลิกซ่อนเร้น |
|
เด็กดี ไม่เห็นมีค่า |
|
ฉันจะยืน เด่นในแสงแรงกล้า |
|
พัดกระหน่ำเข้าไป |
|
ความหนาว ไม่ทำให้เดือดร้อนซักเท่าไหร่ |
